Generalnie cały ten system jest dość mocno osobliwy, jako że w obecnym procesie kontradyktoryjnym mamy 3 uczestników, z których to de facto żadnemu nie zależy na wyjaśnieniu tego, co zaszło i sprawiedliwym ukaraniu w oparciu o to. Prokuraturze zależy na skazaniu (choćby nawet w ramach dobrowolnego poddania się karze, z warunkowym zawieszeniem, czy na grzywnę), bo ci rozliczani są z procentu postępowań zakończonych skazaniem. Obrońca ma wręcz ustawowo (art. 86 §1 kpk) zabronione podejnowanie jakichkolwiek czynności niekorzystnych dla oskarżonego (w tym mówienia prawdy, np. w postaci tego, że klient przyznał mu się do zarzucanego czynu), do tego jeszcze pod groźbą postępowania dyscyplinarnego wynikającego ze Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, które za taki delikt z pewnością ukarałoby go najsurowszą karą przewidzianą w Ustawie Prawo o Adwokaturze, tj. wydaleniem z adwokatury. Z kolei - bezstronny, zdawałoby się - sąd po pierwsze orzeka w oparciu o przedstawiony przez wyżej wspomnianych materiał dowodowy i argumentację (zatem jeżeli będzie to starcie świetnego prokuratora z marnym adwokatem, to po myśli tego pierwszego), po drugie zaś, jako priorytet przyjmując to, czy jego wyrok ostanie się w drugiej instancji, w razie wniesienia apelacji, co z kolei jest chyba najistotniejszą składową oceny pracy sędziów. Do tego jeszcze mamy świadków oraz biegłych, którzy również powoływani są przez strony (mówimy o świadku obrony i świadku oskarżyciela, a zatem z zamiarem potwierdzenia forsowanej przez jednego bądź drugiego narracji). Sam zaś oskarżony może - w ramach art. 74 §1 kpk - w tym procesie bezkarnie kłamać. Do tego jeszcze - w składach 3-osobowych i 5-osobowych - totalnie absurdalna (przynajmniej w obecnym układzie, w którym stanowią oni większość składu orzekającego) - funkcja ławników. Z tego względu chyba nieporównanie lepszym rozwiązaniem byłby rzetelny proces inkwizycyjny.
Odpowiedz
Zmodyfikowano
2 razy.
Ostatnia modyfikacja:
10 października 2022 o 10:21
Generalnie cały ten system jest dość mocno osobliwy, jako że w obecnym procesie kontradyktoryjnym mamy 3 uczestników, z których to de facto żadnemu nie zależy na wyjaśnieniu tego, co zaszło i sprawiedliwym ukaraniu w oparciu o to. Prokuraturze zależy na skazaniu (choćby nawet w ramach dobrowolnego poddania się karze, z warunkowym zawieszeniem, czy na grzywnę), bo ci rozliczani są z procentu postępowań zakończonych skazaniem. Obrońca ma wręcz ustawowo (art. 86 §1 kpk) zabronione podejnowanie jakichkolwiek czynności niekorzystnych dla oskarżonego (w tym mówienia prawdy, np. w postaci tego, że klient przyznał mu się do zarzucanego czynu), do tego jeszcze pod groźbą postępowania dyscyplinarnego wynikającego ze Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, które za taki delikt z pewnością ukarałoby go najsurowszą karą przewidzianą w Ustawie Prawo o Adwokaturze, tj. wydaleniem z adwokatury. Z kolei - bezstronny, zdawałoby się - sąd po pierwsze orzeka w oparciu o przedstawiony przez wyżej wspomnianych materiał dowodowy i argumentację (zatem jeżeli będzie to starcie świetnego prokuratora z marnym adwokatem, to po myśli tego pierwszego), po drugie zaś, jako priorytet przyjmując to, czy jego wyrok ostanie się w drugiej instancji, w razie wniesienia apelacji, co z kolei jest chyba najistotniejszą składową oceny pracy sędziów. Do tego jeszcze mamy świadków oraz biegłych, którzy również powoływani są przez strony (mówimy o świadku obrony i świadku oskarżyciela, a zatem z zamiarem potwierdzenia forsowanej przez jednego bądź drugiego narracji). Sam zaś oskarżony może - w ramach art. 74 §1 kpk - w tym procesie bezkarnie kłamać. Do tego jeszcze - w składach 3-osobowych i 5-osobowych - totalnie absurdalna (przynajmniej w obecnym układzie, w którym stanowią oni większość składu orzekającego) - funkcja ławników. Z tego względu chyba nieporównanie lepszym rozwiązaniem byłby rzetelny proces inkwizycyjny.
OdpowiedzZmodyfikowano 2 razy. Ostatnia modyfikacja: 10 października 2022 o 10:21