@ChiKenn: Z logicznego punktu widzenia to chyba trochę taki §22, bo żeby stwierdzić, że jakiś film jest gówniany, to chyba trzeba go obejrzeć (a jak to zrobisz, to będzie już za późno na szczycie nie się tym, że się go nie obejrzało). Oczywiście jest jeszcze opcja bazowania na opinii kogoś innego, tudzież na własnych domysłach lub wyobrażeniach, ale to akurat jest dość słabe źródło oceny (a już z pewnością nie stanowi ono powodu do dumy). Sam dobry gust zaś jest pojęciem względnym i mocno niedookreślonym. No ale to tylko tak tytułem dygresji, bo generalnie rozchodzi mi się o to, że duma to bardzo mocne słowo / uczucie, zarezerwowane raczej do jakiegoś sukcesu (czy to osiągniętego w sferze zawodowej, rodzinnej, sportowej, czy jeszcze jakiejś innej), czegoś, co wymagało czasu, wyrzeczeń, wysiłku, determinacji, a przy tym jeszcze najlepiej jakby okazało się być czymś, czym mało kto może się pochwalić. Po prostu nijak mi tej definicji nie spełnia nie obejrzenie jakiegoś filmu. No ale możliwe, że po prostu mam w tym względzie jakieś ekstremistyczne podejście, bo osobiście nie pokusiłbym się o wskazanie czegokolwiek, z czego sam byłbym dumny (co najwyżej znalazłoby się kilka rzeczy, z których osiągnięcia jestem zadowolony), a dodatkowo jeszcze strasznie irytuje mnie bycie dumnym na kanwie sukcesów kogoś innego (na kogo to dana osoba nie miała żadnego wpływu, bo jeszcze rozumiem bycie dumnym z osiągnięć swojego dziecka, brata czy rodzica - zwłaszcza, gdy miało się jakiś udział w jego sukcesie) połączone z szukaniem na siłę jakiejś cechy wspólnej z tą osobą. Najczęściej przybiera to formę dumy z bycia Polakiem na kanwie sukcesów jakiegoś rodzimego sportowca.
@wroblitz: nie będą to co prawda przewidywania w 100% pewne, ale można ocenić dopasowanie do swojego gustu danego filmu np. przez trailer, opinię znajomych, z którymi ma się bliskie lub zupełnie odmienne gusta czy chociażby po prostu według recenzji i ocen w sieci... wszystkie te sposoby dają jakieś 90% skuteczności co dla mnie jest wystarczające - wolę nie tracić czasu na obejrzenie 9 bardzo słabych filmów nawet jeśli przez to stracę jeden przyzwoity, ale to może dlatego że nie jestem jakimś kinomaniakiem i szkoda mi czasu, który mogę poświęcić na coś innego
@wroblitz: dobrze, wracając do meritum - powtórzę to co w moim pierwszym komentarzu tylko może bardziej dokładnie opisując:
tak, powodem do dumy może być przekonanie o swoim wyjątkowo dobrym guście, a fakt nieobejrzenia jakiegoś słabego filmu można traktować jako uzasadnienie tego przekonania
Filmy o bachorze w okularach są fajne dopóki nie przeczytasz książki i nie uzmysłowisz sobie, jak bardzo je okroili i ograniczyli. Potem zawsze już pozostaje taki niesmak gdzieś.
Życiowy dorobek Kacpra musi być naprawdę imponujący, skoro za powód do dumy (być może nawet największy) uważa to, że nie obejrzał jakiegoś filmu.
Odpowiedz@wroblitz: jeśli film jest gówniany i jest to oznaką dobrego gustu to dlaczego nie? a czy jest to w sumie nie wiem, bo też nie oglądałem :D
Odpowiedz@ChiKenn: Z logicznego punktu widzenia to chyba trochę taki §22, bo żeby stwierdzić, że jakiś film jest gówniany, to chyba trzeba go obejrzeć (a jak to zrobisz, to będzie już za późno na szczycie nie się tym, że się go nie obejrzało). Oczywiście jest jeszcze opcja bazowania na opinii kogoś innego, tudzież na własnych domysłach lub wyobrażeniach, ale to akurat jest dość słabe źródło oceny (a już z pewnością nie stanowi ono powodu do dumy). Sam dobry gust zaś jest pojęciem względnym i mocno niedookreślonym. No ale to tylko tak tytułem dygresji, bo generalnie rozchodzi mi się o to, że duma to bardzo mocne słowo / uczucie, zarezerwowane raczej do jakiegoś sukcesu (czy to osiągniętego w sferze zawodowej, rodzinnej, sportowej, czy jeszcze jakiejś innej), czegoś, co wymagało czasu, wyrzeczeń, wysiłku, determinacji, a przy tym jeszcze najlepiej jakby okazało się być czymś, czym mało kto może się pochwalić. Po prostu nijak mi tej definicji nie spełnia nie obejrzenie jakiegoś filmu. No ale możliwe, że po prostu mam w tym względzie jakieś ekstremistyczne podejście, bo osobiście nie pokusiłbym się o wskazanie czegokolwiek, z czego sam byłbym dumny (co najwyżej znalazłoby się kilka rzeczy, z których osiągnięcia jestem zadowolony), a dodatkowo jeszcze strasznie irytuje mnie bycie dumnym na kanwie sukcesów kogoś innego (na kogo to dana osoba nie miała żadnego wpływu, bo jeszcze rozumiem bycie dumnym z osiągnięć swojego dziecka, brata czy rodzica - zwłaszcza, gdy miało się jakiś udział w jego sukcesie) połączone z szukaniem na siłę jakiejś cechy wspólnej z tą osobą. Najczęściej przybiera to formę dumy z bycia Polakiem na kanwie sukcesów jakiegoś rodzimego sportowca.
Odpowiedz@wroblitz: nie będą to co prawda przewidywania w 100% pewne, ale można ocenić dopasowanie do swojego gustu danego filmu np. przez trailer, opinię znajomych, z którymi ma się bliskie lub zupełnie odmienne gusta czy chociażby po prostu według recenzji i ocen w sieci... wszystkie te sposoby dają jakieś 90% skuteczności co dla mnie jest wystarczające - wolę nie tracić czasu na obejrzenie 9 bardzo słabych filmów nawet jeśli przez to stracę jeden przyzwoity, ale to może dlatego że nie jestem jakimś kinomaniakiem i szkoda mi czasu, który mogę poświęcić na coś innego
Odpowiedz@ChiKenn: Fajnie, i w sumie nawet przemawia do mnie ta argumentacja, ale Ty wciąż poruszasz się w sferze dygresji, nie zaś clou mojego komentarza.
OdpowiedzZmodyfikowano 1 raz. Ostatnia modyfikacja: 18 listopada 2022 o 22:03
@wroblitz: dobrze, wracając do meritum - powtórzę to co w moim pierwszym komentarzu tylko może bardziej dokładnie opisując: tak, powodem do dumy może być przekonanie o swoim wyjątkowo dobrym guście, a fakt nieobejrzenia jakiegoś słabego filmu można traktować jako uzasadnienie tego przekonania
OdpowiedzFilmy o bachorze w okularach są fajne dopóki nie przeczytasz książki i nie uzmysłowisz sobie, jak bardzo je okroili i ograniczyli. Potem zawsze już pozostaje taki niesmak gdzieś.
Odpowiedz